Duchowość ignacjańska

Duchowość ignacjańska, będąca owocem doświadczeń założyciela zakonu jezuitów św. Ignacego Loyoli – to jedna z najbogatszych form życia duchowego w Kościele katolickim. Jest ona bardzo cenna dla tych, którzy pragną dodatkowo pogłębić relację z Bogiem odnajdując Go w codzienności. Podążanie drogą św. Ignacego wymaga świadomej pracy nad sobą.

Centralnym punktem duchowości ignacjańskiej jest osobiste spotkanie z Chrystusem. Św. Ignacy uczy, że Bóg przemawia do nas nie tylko przez Pismo Święte, ale przemawia także przez nasze pragnienia, emocje i doświadczenia. Dlatego kluczowa jest tutaj uważność i rozeznawanie – codzienne poszukiwanie Bożej obecności i prowadzenia. Ignacjańskie rachunki sumienia, modlitwa kontemplacyjna czy rekolekcje mogą nauczyć nas słuchania serca i odkrywania woli Bożej w każdej sytuacji.

^{Św. Ignacy Loyola public domain}

Drugim filarem tej duchowości jest wolność wewnętrzna. Chodzi o to, by oderwać się od przywiązań ponieważ przeszkadzają w doskonaleniu. Św. Ignacy zachęca, by nie szukać bogactwa ani ubóstwa, zdrowia ani choroby, ale wybierać tą ścieżkę, która prowadzi do miłości i służby Bogu. Taka postawa uczy zaufania, że Pan prowadzi nas najlepszą drogą, nawet jeśli jest ona trudna.

„Ad maiorem Dei gloriam” – „na większą chwałę Bożą” – motto duchowości ignacjańskiej. Oznacza ono, że każda czynność, nawet najprostsza, może być modlitwą, jeśli wykonujemy ją z miłością i w jedności z Bogiem.

Duchowość ignacjańska nie oddziela modlitwy od pracy, lecz zaprasza do życia z Bogiem w każdym momencie dnia.

Dla współczesnych katolików, którzy pragną żyć świadomie i głęboko, duchowość ignacjańska oferuje praktyczną drogę budowania relacji z Bogiem. To duchowość ludzi czynu którzy nie zapominają o modlitwie.

_{Wykorzystano zdjęcie „ręce” Steavan na darmowej licencji}

_{Chcesz poprawić lub rozbudować ten artykuł? Skontaktuj się z nami!}